واسه اون گنبد زرین

پشت کوه‌های خراسون مرقد پاکتو دیدن

واسه او صحن مطهر تو غروب کنار ایوون

واسه کفترای معصوم که تو آسمون می‌گردن

واسه آدمای مغموم که میان، دخیل می‌بندن


واسه اون هوای تازه که پر از عطر گلابه

اگه دستم به ضریحت برسه واسم یه خوابه


واسه اون حوض قشنگی که پر از آب زلاله

واسه سنگ فرشای ایوون که برام خواب و خیاله


دل من تنگه میدونی کاشکی قابلم بدونی

چقدر آرزو دارم لب حوض وضو بگیرم

یا که از تربت پاکت مثل یاسا بو بگیرم


واسه اون اوج شکفتن توی عالم زیارت

واسه اون لحظه که آدم می‌رسه به بی‌نهایت


واسه اون کفشا که مردم روی پله در میارن

واسه اون شمعی که روشن توی صحن تو می‌زارن


واسه اون ساحت پاکی که درش همیشه بازه

واسه دستای نیازی که به سوی تو درازه


دل من تنگه می‌دونی کاشکی قابلم بدونی

هیچ کسی نومید و ناکام نمی‌ره از آستانت

تو پر از لطف و شفایی واسه درد دوستانت


مثل مرهم تو میمونی واسه آدمای دربند

تو امیدی که می‌شینه توی قلب یه نیازمند


تو صدام کن، تو صدام کن، زائر کوی تو باشم

یا برای کفترات من، سر ظهر دونه بپاشم

من یه قاصر یه خطاکار لحظه خوب مناجات

میدونم که هیچ نیازی به زیارتم نداری

اما من غرق نیازم اما تو بزرگواری

واسه تو حرم نشستن واسه لحظه‌ی رسیدن

دل من تنگ می‌دونی کاشکی قابلم بدونی

بارش مهر

     خـسـته، افـتـاده ز پا، آمده زانو می‎زد                                                 مـشـکلى داشت به آقاى خودش رو می‎زد

می‎چکید از سر و رویش عرق شرم به خاک                                              مـشـت‎هـا واشده و پنجه به گیسو می‎زد

دامـنـى داشـت پر از خاطره تیره و تلخ                                                   دسـت در دامـن آن ضـامـن آهو می‎زد

همنوا با در و دیوار در آن عصمت محض                                                  نـالـه یـا عـلـى و ضـجه یاهو می‎زد

نـم نمک بارشى از مهر به جانش می‎ریخت                                           کـفـتـرى بـر سر ذوق آمده قوقو می‎زد

پـاک می‎شـد دلـش از غصه ناپاکى‎ها                                                   خـادمی داشت در این فاصله جارو می‎زد

فـرصـتى بود و درنگى و بجا مانده هنوز                                                 شـعـله‎اى شعر که در آینه سوسو می‎زد

 "علیرضا کاشی پورمحمدی"